تتو

«لغت نامه دهخدا»

[تَ] (ع اِ) تتوالقلنسوه؛ هر دو گیسوی کلاه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). ذؤابه و منه تتوالقلنسوه؛ ای ذؤابتاها.