تثطعم

«لغت نامه دهخدا»

[تَ ثَ عُ] (ع مص)(1) فایق برآمدن یاران را در سخن. (منتهی الارب) (آنندراج) (از ناظم الاطباء). بلندی جستن بر یاران بسخن. (شرح قاموس). رجوع به تاج العروس ج 8 ص217 و ذیل اقرب الموارد ص74 شود.
(1) - در قطر المحیط و شرح قاموس این کلمه تثطغم آمده است.