تجلی شهودی

«لغت نامه دهخدا»

[تَ جَلْ لیِ شُ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) عبارت است از ظهور وجودی که باسم النور مسمی است. و آن ظهور حق باشد بصور اسماء خود در اکوان، آنچنانی که خود صور اوست و این ظهور به نفس الرحمن تعبیر میشود که همهء موجودات از فیض وجود او جامهء هستی در بر کنند. چنانکه در اصطلاحات الصوفیه بیان کرده است. (کشاف اصطلاحات الفنون). رجوع به آنندراج و رجوع به تجلی شود.