«لغت نامه دهخدا»
[تَ سِ مُ زَیْ یَ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) دوم [ از نوع ششم، تجنیس بالتخلیه ] مزیل، که آن در حرف اول متغایر و در بواقی متوافق باشد، چنانکه اشارت و بشارت و دام و رام. عرب ناصح گوید: صوفی که قول او همه رمز است و محض خیر چون گویدت میار بیار ای پسر بیار. میار و بیار مختلفه اولند. (آنندراج).