آبخورد

«لغت نامه دهخدا»

[خوَرْ / خُرْ] (مص مرکب مرخم، اِمص مرکب) مخفف آب خوردن :
درخت ارچه سبزش کند آبخورد
شود نیز زافزونی آب زرد.
امیرخسرو دهلوی.
|| (اِ مرکب) قسمت. نصیب :
جان شد این جا چه خاک بیزد تن
کابخوردش از این جهان برخاست.خاقانی.
|| منهل و مشرب، و مجازاً به معنی مقام و منزل و جایگاه :
لیکن از یاد تو ما را چاره نیست
تا در این خاک است ما را آبخورد.سنائی.
شه عالم آهنج گیتی نورد
در آن خاک یک ماه کرد آبخورد.نظامی.
من جرعه نوش بزم تو بودم هزار سال
کی ترک آبخورد کند طبع خوگرَم؟حافظ.