احتراف

«لغت نامه دهخدا»

[اِ تِ] (ع مص) صاحب پیشه شدن. (منتهی الارب). پیشه ور شدن. (تاج المصادر). پیشه وری :
ای بسا شوخان ز اندک احتراف
زان شهان ناموخته جز گفت و لاف.مولوی.
|| دانش. (غیاث از لطائف).