احتفاظ

«لغت نامه دهخدا»

[اِ تِ] (ع مص) اِحتراس. نگه داشتن. (زوزنی) (مجمل اللغه). نگاه داشتن. (تاج المصادر). || خویشتن داری کردن. (مؤید الفضلاء) (صراح). || بخشم شدن. (منتهی الارب). خشم گرفتن. (تاج المصادر). || احتفاظ خود را؛ اختصاص دادن چیزی خویشتن را. (منتهی الارب).