احسان بهشت

«لغت نامه دهخدا»

[اِ نِ بِ هِ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) احسان کلی و تمام :
جانب میخانه رو، بگذر ز مسجد کاندرو
گر بیامرزندت احسان بهشتت می کنند(1).
محمدسعید اشرف (از بهار عجم).
متن و حاشیه از لغت نامه های تألیف هند نقل شده است و با ذوق سلیم ایرانی وفق نمیدهد.
(1) - در این اشارت است به آنکه میخانه محل وفاق و صلح کل است، نه مقام اذیت و مکافات، بر خلاف مسجد که اگر از کسی در آنجا لغزش سر زند و تقصیری واقع شود اهل مسجد عفو نمی کنند، بالفرض اگر کنند این را بزعم خود چنان پندارند که احسان بهشت کرده ایم. پس بهتر آن است که از مسجد اعراض کنی. (آنندراج) (غیاث اللغات).