آب راهه

«لغت نامه دهخدا»

[هَ / هِ] (اِ مرکب) هر جا که آب در آن گذرد از رود و جوی و مسیل و مانند آن. گذرگاه سیل. (فرهنگستان زمین شناسی) :
خاک خور، گو پس از این روح طبیعی تا من
آب راهه ش ز گذرگاه جگر بربندم.
سیف اسفرنگ.
|| راه آب. مجری. آوره. آب راه. فرخور. || نهری یا رودی که در نهر یا رود دیگر ریزد. رافد. رافده.