آل عباس

«لغت نامه دهخدا»

[لِ عَبْ با] (اِخ) نام بطنی از بنی هاشم از نژاد عباس بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف، عمّ پیغمبر خاتم (ص). این نام گاهی بر خلفای عباسی که پس از بنی امیه خلافت یافتند اطلاق میشود. خلفای عباسی از سال 132 تا 656 ه .ق . خلافت داشته اند. اول ایشان ابوالعباس عبدالله بن محمد بن علی بن عبدالله بن عباس معروف بسفاح و آخر آنان معروف به مستعصم بالله، و عدهء این خلفاء 37 تن و انقراض ایشان بر دست هلاکو نبیرهء چنگیز بوده است. و محل خلافت آنان ابتدا انبار و بعد کوفه و سپس بغداد بود. بنی عباس. عباسیان. خلفای عباسی:
ابوالعباس سفاح132-136
منصور136-158
مهدی 158-169
هادی 169-170
هارون الرشید 170-193
امین 193-198
مأمون 198-218
معتصم 218-227
واثق 227-232
متوکل 232-247
منتصر 247-248
مستعین 248-251
معتز 251-255
مهتدی 255-256
معتمد 256-279
معتضد 279-289
مکتفی 289-295
مقتدر 295-320
قاهر 320-322
راضی 322-329
متقی 329-333
مستکفی 333-334
مطیع 334-363
طایع 363-381
قادر 381-422
قائم 422-467
مقتدی 467-487
مستظهر 487-512
مسترشد 512-529
راشد 529-530
مقتفی 530-555
مستنجد 555-566
مستضی ء 566-575
ناصر 575-622
ظاهر 622-623
مستنصر 623-640
مستعصم 640-656