ارزان فروش

«لغت نامه دهخدا»

[اَ فُ] (نف مرکب) که ارزان فروشد. فروشنده بقیمت مناسب. سهل البیع :
به بازارگان گفت چندین مکوش
به افزونی ای مرد ارزان فروش.فردوسی.
ولیکن تو بستان که صاحب خرد
از ارزان فروشان برغبت خرد.(بوستان).