«لغت نامه دهخدا»
[اَ ما] (ع ن تف) نعت تفضیلی از رَمْی. چابک تر و باقوت تر در زدن نیزه و انداختن تیر. -امثال: اَرمی مِن اِبن تَقن؛ و هو رجل من عاد کان ارمی من تعاطی الرمی فی زمانه و قال یرمی بها ارمی من ابن تقن. (مجمع الامثال میدانی).