اروسیوس کلاروس

«لغت نامه دهخدا»

[اِ کْلا / کِ](اِخ)(1) یکی از سرداران طرایانوس (تراژان) که با یولیوس آلکساندر(2) سلوکیه را تسخیر کردند و برای مجازات شورشیان شهر را آتش زدند. (ایران باستان ص 2485).
(1) - Erusius Clarus.
(2) - Julius Alexander.