اسپ افکن

«لغت نامه دهخدا»

[اَ اَ کَ] (نف مرکب)اسب افکن :
دگر اندریمان سوار دلیر
چو ارجاسپ اسپ افکن نره شیر.فردوسی.
گزین کرد از ایشان ده و دو هزار
سواران اسپ افکن نامدار.فردوسی.
برآشفت از آن پور اسفندیار
سواری بد اسپ افکن و نامدار.فردوسی.
و رجوع به اسب افکن شود.