اسپیریدون

«لغت نامه دهخدا»

[اِ دُنْ] (اِخ)(1) اسپیریدیون. یکی از قدیسین نصاری. مولد او جزیرهء قبرس. وی مترپولیت (مطران) لفکوشه (که آنگاه ترمینونته نام داشت) گردید و وفات او به سال 348 م. بود. او گله های گوسفند داشت و به شبانی مشغول بود و پس از رسیدن به درجهء مطرانی هم از این کار دست بازنداشت. اگرچه در مبادی حال تأهل اختیار کرد و صاحب دختری شد ولی بعدها طریق رهبانیت گزید. وی از اعضای مجلس روحانی ازنیک و ساردیک بود. هنگام تعقیب نصاری از طرف گالریوس اسپیریدون را جبراً به کار کردن در معادن محکوم ساخته و یک چشمش را هم از حدقه بیرون کردند. روز 14 دسامبر ذکران اوست و آن روز تعطیل عمومی است.
(1) - Spyridon. Spiridion.