استی لی کن

«لغت نامه دهخدا»

[اِ کُ] (اِخ)(1) یکی از رجال دربار تئودُسیوس امپراطور روم. وی اصلاً از قوم واندال بود و با خواهرزادهء امپراطور مزبور ازدواج کرد و در موقع فوت تئودسیوس به قیمومت پسر نابالغ او موسوم به هنریوس(2) به نیابت سلطنت رسید و بعدها دختر خود را بوی تزویج کرد و در نتیجه زمام اختیار کشور را در دست گرفته بحل و عقد تمام امور پرداخت و در این اثنا اقوام و طوایف وحشی مانند فرانکها، گتها، و سوآوها بنای تعرض بدولت روم را گذاردند. اگرچه استیلی کن در مقابل آنان مقاومتی نشان داد ولی او را به همدستی با آلاریک حکمران گتها برای غصب تخت و تاج روم متهم کردند و در تاریخ 408 م. به امر هنریوس در راونه بقتل رسید. و رجوع به استیلیک شود.
(1) - Stilicon.
(2) - Honorius.