اسجح

«لغت نامه دهخدا»

[اَ جَ] (ع ص) نیکو و بااعتدال. حسن معتدل. مؤنث: سَجْحاء. (منتهی الارب).
- وجهٌ اسجح؛ روی نیکو بااعتدال. روی خوب.
|| آسان از هر چیزی.