آیینهء پیل

«لغت نامه دهخدا»

[نَ / نِ یِ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) آینهء پیل :
ز آیینهء پیل و هندی درای
خروش و نوا رفته تا دور جای.
شمسی (یوسف و زلیخا).
ز آیینهء پیل و زنگ شتر
صدف را شبه رست بر جای دُر.نظامی.
شغبهای آیینهء پیل مست
همه شانه بر پشت پیلان گسست.نظامی.
و رجوع به آینهء پیل شود.