«لغت نامه دهخدا»
[اِ فَ] (اِخ) ابواسحاق ابراهیم بن محمد بن ابراهیم بن مهروان معروف باستاذ، ملقب برکن الدین. شافعی متکلم اصولی شیخ اهل خراسان. گویند وی برتبهء اجتهاد رسید و او را مصنفات بسیار است از آن جمله: جامع الحلی فی اصول الدین و الرد علی الملحدین و تعلیقه فی اصول الفقه و جز آن. ابوالقاسم بن عساکر گوید: شخصی معتمد مرا حکایت کرد که صاحب بن عباد چون بذکر ابن الباقلانی و ابن فورک و اسفرائینی، که معاصر هم و از اصحاب ابی الحسن اشعری بودند، رسید به اصحاب خویش گفت: ابن الباقلانی بحر مفرق و ابن فورک صل مطرق و الاسفرائینی نار تحرق. وی در روز عاشوراء سنهء 417 ه .ق . به نیشابور درگذشت و جنازهء وی به اسفرایین بردند و بدانجا دفن کردند. الحاکم ابوعبدالله ذکر او آورده گوید: شیوخ نیشابور کلام و اصول عامه را از او فراگرفتند و اهل عراق و خراسان بعلم او مقرند و مدرسهء مشهورهء نیشابور را برای او بنا کردند. او راست: نورالعین فی مشهد الحسین، که با قره العین فی اخذ ثار الحسین تألیف ابی عبدالله عبدالله بن محمد در مطبعهء شرف 1298 و 1300 ه .ق . مطبعهء عبدالرزاق بسال 1302 و 1303 ه .ق . طبع شده است. (معجم المطبوعات ج1 ستون 435 ، 436).