«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ حَ جَ] (اِخ) شهاب الدین ابوالعباس احمدبن محمد بن علی بن حجر هیثمی سعدی (909 -974 ه .ق .). در جامع ازهر قاهره فقه و اصول آموخت و قبل از بیست سالگی اجازهء فتوی و تدریس گرفت. سه مرتبه بزیارت خانه رفت و آخرین بار در 940 در آنجا متوطن گشت، از اینرو وی را ابن حجر مکی نیز گویند. کتب بسیاری دارد ازجمله: الصواعق المحرقه فی الرد علی اهل البدع و الزندقه و این کتاب چون در رد شیعه نگاشته شده در ایران معروف است. و دیگر الزواجر عن اقتراف الکبائر. و الفتاوی الکبری الفقهیه و جز آن.