«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ حَمْ مو یَ] (اِخ)ابراهیم بن سعدالدین محمد بن المؤید ابی بکربن جمال السنه، ابی عبدالله محمد بن حمویهء جوینی. فقیه و محدث. در قرن هفتم هجری میزیسته. جدش محمد بن حمویه. و گروهی دیگر از این خاندان در عصر خویش معروف بودند مانند قطب الدین علی بن محمد و صدرالمشایخ معین الدین محمد و قاضی نصیرالدین محمد بن محمد بن علی بن مؤید. و ابراهیم صاحب ترجمه با آنکه خود شیعی نبود نزد بسیاری از علمای شیعه مانند خواجه نصیرالدین طوسی و محقق حلی و ابن طاوس و یوسف بن مطهر پدر علامه و مفیدبن جهیم و سید عبدالحمید بن فخار تلمذ کرد. غازان خان پادشاه مغول در چهارم شعبان 694 ه .ق . بدست او اسلام آورد و گروهی از مغولان از آن پس مسلمانی گرفتند. او راست: فرائدالسمطین در مناقب.