«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ رِضْ] (اِخ) علی بن رضوان بن علی بن جعفر مصری، مکنی به ابوالحسن. در آغاز صناعت تنجیم می ورزید و بر راه می نشست و از فال و زایجه ارتزاق میکرد. سپس منطق و طب آموخت و در هیچیک براعتی به دست نکرد و کتبی نیز دارد که بر پایه و اساس علمی و متین نیست معهذا در نزد عامهء عصر خویش شهرتی داشته است.