«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ سِ] (اِخ) کنیت جمعی از ادبا و نحویین است که در عراق و شام یا مغرب میزیسته اند: 1 - طالب بن محمد بن نشیط شاگرد ابن انباری. 2 - محمد بن حسین بن عبدالله. 3 - ابوعبدالله محمد بن احمد دمشقی. 4 - ابوالقاسم عبدالرحمن بن قاسم مقری فاسی (متوفی 619 ه .ق .). 5 - ابوبکر محمد بن محمد بن نمیر (متوفی 743 ه .ق .). 6 - ابومروان عبدالملک بن سراج بن عبدالله لغوی نحوی قرطبی از نسل سراج بن قرهء کلابی از اصحاب پیغمبر صلی اللهعلیه وآله. 7 - ابوالحسین سراج بن عبدالملک استاد ابن بادش فرزند ابومروان مذکور. و برای تفصیل ترجمهء هر یک رجوع به بغیه الوعاه شود.