«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ وو] (اِخ) غیاث الدین ابوالمظفر عبدالکریم بن احمدبن موسی بن جعفربن محمد بن احمدبن محمد بن طاوس علوی حسنی (648- 693 ه .ق .). فقیه شیعی. در ادب و نحو و عروض نیز استاد بود. در کربلا متولد شد و نزد علمای حِلّه علم آموخت. صحبت محقق حلی و حکیم طوسی نصیرالدین را ادراک کرد در حافظه قوی بود و ذهنی تیز داشت چنانکه گویند بچهل روز در خواندن و نوشتن از استاد بی نیاز شد. در بغداد نقابت سادات علوی با او بود و در 45 سالگی درگذشت. او راست: شمل المنظوم فی مصنفی العلوم. فرحه الغری بصرخه الغری. (از ابن داود).