«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ عَ طی یَ] (اِخ) ابومحمد عبدالحق بن ابی بکر، فرزند ابن عطیه ابوبکر. او را در فقه و حدیث و تفسیر و نحو و لغت ید طولی بود و در 529 ه .ق . مقام قضای مریه داشت و سپس او را قضای جزیرهء میورقه دادند و او از قبول آن سر باززد. وی را علاوه بر اشعار و رسائل تفسیر مشهور و معتبری است موسوم به الوجیز. مولد او به سال 481 ه .ق . و وفات در سنهء 546 بوده است.