ابن فرح

«لغت نامه دهخدا»

[اِ نُ فَ رَ](1) (اِخ) شهاب الدین ابوالعباس احمدبن فرح بن احمد لخمی اشبیلی شافعی. مولد او به اشبیلیه به سال 625 ه .ق . و در 646 اسیر فرنگ شد، و از آنجا بگریخت و به مصر و شام رفته بفراگرفتن علم و ادب پرداخت و پس از آن در شهر دمشق اقامت گزید و در جامع اموی بتدریس اشتغال ورزید و آنگاه که مشیخت دارالحدیث نوریه بدو عرضه کردند از قبول سر باززد. او را شاگردان بسیار در حدیث بود مانند دمیاطی و نابلسی و یونینی و برزالی و مقاتلی. وفات او در 699 بوده است. او را قصیده ای است به نام منظومهء ابن فرح مشتمل بر بیست بیت و در آن اصطلاحات محدثین را بکار برده است و مطلع آن این است:
غرامی صحیح و الرجا فیک معضل
و حزنی و دمعی مرسل و مسلسل.
(1) - والذی تلقّیناه عن شیوخنا انه بسکون الراء. (نفح الطیب).