باز زر

«لغت نامه دهخدا»

[زِ زَ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) باز زرین پر، کنایه از آفتاب عالمتاب است. (آنندراج) :
خیز که باز باز زر بر سر چتر نیلگون
گشت پدید باز مرغ از غم دل فغان گرفت.
(از آنندراج).
صفت آفتاب. (مجموعهء مترادفات). و رجوع به باز زرین پر شود.