بازگویه

«لغت نامه دهخدا»

[یَ / یِ] (اِمص مرکب) واگو کردن. تکرار :
ز استماع کلام تو گوش گوهرچین
ز بازگویهء نام تو نطق شکرخا.
ظهوری (از آنندراج).
و رجوع به بازگو شود.