باژگه

«لغت نامه دهخدا»

[گَهْ] (اِ مرکب) مخفف باژگاه. باجگاه. محلی که باج گیرند :
بر باژگه آز نگر نگذری ایراک
این آز نخواهد ز تو جزدیدن بر ناژ.
ناصرخسرو (دیوان ص 504).
و رجوع به باژگاه شود.