باشت

«لغت نامه دهخدا»

(اِ) چوب بزرگی را گویند که سقف خانه را بدان پوشند. (برهان قاطع) (هفت قلزم) (ناظم الاطباء) (انجمن آرای ناصری). و آن را شاه تیر و شه تیر و فرسب نیز خوانند. (فرهنگ شعوری ج 1 ورق 152) (فرهنگ جهانگیری). رجوع به فرسپ شود :
بی پایه ترا و سقف بی باشت
با عقل نمیتوان نگه داشت.
نظامی (از شعوری و جهانگیری).