باغ سیاووشان

«لغت نامه دهخدا»

[غِ] (اِخ) باغ سیاوشان. نام نوایی از موسیقی. (فرهنگ رشیدی) (آنندراج) (انجمن آرای ناصری) (ناظم الاطباء). نوایی است که مطربان زنند. (فرهنگ اوبهی) (لغت فرس اسدی مصحح مرحوم اقبال ص405). نام صوتی است از موسیقی. (هفت قلزم) (برهان). نوایی از موسیقی. (آنندراج) (فرهنگ جهانگیری). نغمه ای است از موسیقی. (فرهنگ ضیاء). یکی از الحان سی گانهء باربد خنیاگر خسروپرویز است. (از فرهنگ شعوری ج 1 ورق 181) :
قمریان راه گل و نوش لبینادانند
صلصلان باغ سیاووشان با سروستاه.
منوچهری.
گه به بستان اندرون بستان شیرین برکشد
گه بباغ اندر همی باغ سیاووشان زند.
رشیدی.