بافه

«لغت نامه دهخدا»

(1) [فَ / فِ] (اِ) باقه. دستهء علف یا محصول درو شده. تودهء بریده شده از علف یا قصیل. بغل. دستهء دروده و گرد کرده از یونجه و گندم و جو و غیرآن. (این کلمه در چهار محال بختیاری و دهات کرمان بدین معنی بکار میرود). || دستهء تره. (مهذب الاسماء). و رجوع به بافه شود.
(1) - مؤلف آرد: بمعنی حزمه، غلط است و باقه صحیح است ولی در چهار محال من بافه را بافاء موحده معمول و شایع دیدم بمعنی دسته و حزمه.