بخشش آموز

«لغت نامه دهخدا»

[بَ شِشْ] (نف مرکب)بخشش آموزنده. آنکه با داد و دهش فراوان خود، روش و طرز بخشندگی و داد و سخاوت را بدیگران یاد دهد :
نکته دانی بذله گو چون حافظ شیرین سخن
بخشش آموزی جهان افروز چون حاجی قوام.
حافظ.