بدادا

«لغت نامه دهخدا»

[بَ اَ] (ص مرکب) کسی که ادای خارج از او سر زند. مقابل خوش ادا. (از آنندراج). آنکه دارای اطوار و رفتار و کردار بد باشد. (ناظم الاطباء). بدخو. بداطوار. بداحوال. بدگوشت. گوشت تلخ. (یادداشت مؤلف). || کسی که در ادای قرض حیله جو باشد. (آنندراج) :
انتظار وعده دارم در ادای وام دوست
بدادا وقت طلب در جان سپاری نیستم.
نظیری (از آنندراج).