بداصل

«لغت نامه دهخدا»

[بَ اَ] (ص مرکب) بدنژاد. فرومایه. (آنندراج). بدذات. بشوتن. بدسرشت. پست نژاد. (از ناظم الاطباء). بدنسب. بدگوهر. بدگهر. بی گوهر. نانجیب. (یادداشت مؤلف). قَمْهَد. (منتهی الارب) :
می آزاده پدید آرد از بداصل
فراوان هنر است اندرین نبید.رودکی.
ز بداصل چشم بهی داشتن
بود خاک در دیده انباشتن.فردوسی.
از مردم بداصل نخیزد هنر نیک
گویند نخستین سخن از نامهء پازند
آنست که با مردم بداصل مپیوند.لبیبی.
کافور نخیزد ز درختان سپیدار.منوچهری.
کی گردد مه مردم بداصل بدعوی
کی گردد نو پیرهن کهنه به آهار.سنایی.
مرد بداصل هست بدکردار
مطلب بوی نافه از مردار.مکتبی.