بدبنه

«لغت نامه دهخدا»

[بَ بُ نَ / نِ] (ص مرکب) بدوضع. بدحال. (ناظم الاطباء). بداصل. بدنهاد :
کزآن سو بد ایرانیان را بنه
بجوید بنه مردم بدبنه.
فردوسی (شاهنامه چ بروخیم ج 1 ص261).
بچنگ وی آمد حصار و بنه
بسی مایه ور مردم بدبنه.فردوسی.
همی راند آن پیل تا میمنه
بشاپور گفت ای بد بدبنه.فردوسی.