بدبویی

«لغت نامه دهخدا»

[بَ] (حامص مرکب) عفونت و گندگی. (ناظم الاطباء). دفر. گندگی. گندایی. بخار. نتن. عفونت. (یادداشت مؤلف): خَمَن؛ بدبویی. (منتهی الارب). چون رنیاد را در دهان نگاه دارند بدبویی(1) دهان و درد دندان را زایل گرداند. (ریاض الادویه).
(1) - در متن بدبوی است به رسم خط قدیم که یک «ی» را می انداختند یا بصورت «ء ی» می نوشتند.