بدپدر

«لغت نامه دهخدا»

[بَ پِ دَ] (اِ مرکب) ناپدری. (ناظم الاطباء) (از شعوری ج 1 ورق 162) :
گریان شده ست بی تو چو پیوسته بخت و ملک
همچون یتیم طفل که در دست بدپدر.
شمس فخری (از شعوری).