بدخوان

«لغت نامه دهخدا»

[بَ خوا / خا] (ن مف مرکب)خطی که خوب خوانده نشود. (آنندراج) :
جوهر از تیغ زبان شد ریخت تا دندان مرا
گفتگو شد همچو سطر بی نقط بدخوان مرا.
محمدرفیع واعظ (از آنندراج).