بدوی

«لغت نامه دهخدا»

[بِ] (حرف اضافه + ضمیر) بدو. به اوی. به او :
شو بدان کنج اندرون خمّی بجوی
زیر او سمجی است بیرون شو بدوی.
رودکی.
و رجوع به بدو و او شود.