بذء

«لغت نامه دهخدا»

[بَذْءْ] (ع مص) ناخوش دیدن حال کسی را و کراهیت داشتن از آن. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از آنندراج) (از اقرب الموارد). || حقیر پنداشتن کسی را. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از آنندراج). || نکوهیدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج)(1). || بد و زشت گفتار گردیدن. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (آنندراج) (از اقرب الموارد). || حقیر شدن. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (آنندراج)(2).
(1) - به این سه معنی از باب فتح است. (از منتهی الارب).
(2) - به این دو معنی از باب کرم و نصر و سمع است. (از منتهی الارب).