بذاته

«لغت نامه دهخدا»

[بِ تِهْ] (ع، ق مرکب)(1) بشخصه. بنفس خویش. بنفسه. (یادداشت مؤلف).
(1) - مرکب از: ب (حرف جر) + ذات + ه (ضمیر عربی).