بران

«لغت نامه دهخدا»

[بُ] (نف) بُرنده. || (ق) در حال بریدن. || (اِمص) عملِ بریدن.
- بله بران؛ در تداول، گفتگوی دو خانوادهء عروس و داماد در قطع و فصل شرایط زناشوئی.
- چله بران؛ مهمانی بمناسبت گرمابه رفتن زن زائو پس از چهل روز از زادن.