«لغت نامه دهخدا»
[بَ تَ] (مص مرکب)برپای خاستن. بنیاد کردن : جز وی این خاندان بزرگ را که همیشه برپای باد برپای نتواند داشت. (تاریخ بیهقی). رجوع به برپا داشتن شود.