برخج

«لغت نامه دهخدا»

[بَ خَ / بَ رَ](1) (ص) زشت و نازیبا و زبون. فرخج. برخچ. (انجمن آرای ناصری) (آنندراج). رجوع به برخچ شود.
(1) - (انجمن آرا).