برشکفتن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ شِ کُ تَ] (مص مرکب)شکفتن :
شهنشه ز شادی چو گل برشکفت
بخندید در روی درویش و گفت.سعدی.
ملک زین حکایت چنان برشکفت
که چیزش ببخشید و چیزش نگفت.سعدی.
و رجوع به شکفتن شود.