برصاء

«لغت نامه دهخدا»

[بَ] (ع ص) تأنیث أبرص. زن مبتلا به مرض پیسی.
- حیه برصاء؛ مار پیسه. (منتهی الارب) (آنندراج).
|| ارض برصاء؛ زمین گیاه چریده. (آنندراج) (منتهی الارب). || (اِخ) لقب مادر شبیب شاعر و نام او امامه یا قرصافه بود.