برفرازیدن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ فَ دَ] (مص مرکب) بلند کردن. برافراشتن. برافراختن.
- برفرازیدن سر به آسمان؛ به پایگاه بلند برآمدن از فخر :
طلسمی که ضحاک سازیده بود
سرش بآسمان برفرازیده بود.فردوسی.
چون سنان را برفرازی باشدش در صدر جای
هرکه اندر خدمتت چون رمح بربندد کمر.
کمال اسماعیل.
و رجوع به فرازیدن شود.
- کلاه برفرازیدن؛ عزت و بزرگی یافتن. به پایگاه بلند برآمدن :
ستون سپاهی و سالار شاه
ز تو برفرازند گُردان کلاه.فردوسی.