برو برگرد

«لغت نامه دهخدا»

[بُ رَ / رُو بَ گَ] (اِمص مرکب)(1) چون و چرا. (فرهنگ لغات عامیانه).
- برو برگرد نداشتن؛ بی تخلف بودن. محقق و مسلم و قطعی و بی چون و چرا بودن. (فرهنگ لغات عامیانه).
(1) - «برو» مادهء مضارع رفتن، و «برگرد» مادهء مضارع برگشتن مانند «سوز و ساز» که اسم مصدر مرکب است.