بروفه

«لغت نامه دهخدا»

[بُ فَ / فِ] (اِ) دستار میان بند. (لغت فرس اسدی). دستار و فوطه باشد که مندیل و کمربند است. (برهان). در لغت فرس اسدی بیت زیر بعنوان مثال ذکر شده است :
داشت بر سر بروفه ای کودک
بر میان بست آن بروفهء خویش.
ولی از این شعر مطلق دستار برمی آید نه دستار میان بند. (یادداشت مرحوم دهخدا).